Afsluiterrr

Als je op reis gaat begin je vaak met allerlei goede voornemens, zoals: ik ga iedere dag in mijn dagboekje schrijven (dat ding heet toch niet voor niets zo?!), ik stop mijn spullen altijd netjes en geordend in mijn backpack, en ik ga al mijn kleren maximaal drie keer dragen (oké, om heel eerlijk te zijn had ik dit voornemen bij voorbaat al doorgestreept). Al deze voornemens gooi je dan vervolgens één voor één overboord. Zo ging dat ook een beetje met het schrijven van een blog. Inmiddels ben ik thuis, en vindt mama toch echt dat het zonde zou zijn als ik mijn laatste blog niet zou schrijven, en ik luister altijd netjes naar mama (behalve met die betadine, weet je wel), so here we go.
Een van de redenen dat ik niet meer trouw iedere twee weken schreef waren de dingen die ik gedaan heb in de tussentijd. Eentje was namelijk illegaal, de ander was levensgevaarlijk. Schrik niet, ik ben nog in het bezit van mijn leven en mijn vrijheid.
Laten we beginnen met mijn eerste aanraking met serieuze criminaliteit. In China waren alle attracties, nationale parken, steden en metro’s overspoeld met hordes Chinese toeristen. Zo ook dé highlight van het land: de Chinese muur. Daar hadden Roelien en ik een oplossing voor bedacht: wij gingen lekker een hele dag in de bus zitten om op het minst-bezochte stukje bereikbare muur te komen. Maar ja, je gaat natuurlijk niet een hele dag in de bus zitten om vervolgens een uurtje op die muur te lopen en dan weer terug te gaan. De oplossing: je neemt een tentje mee! En dat is dus illegaal. Maar ge-wel-dig! Ik zou het iedereen aanraden. Bepakt en bezakt met een heel klein tentje, een veel te grote deken, en een heleboel eten (en rijstwijn..) begonnen we onze hike. Nadat we een (bijna) perfect plekje in een wachttoren hadden gevonden, zetten we ons kamp op en konden we van de zonsondergang gaan genieten. Met niets om ons heen behalve een eeuwenoude muur en prachtige groene heuvels zo ver als je kon kijken was dit een wonderlijke ervaring. Gelukkig is de Chinese overheid er niet achtergekomen, want we weten allemaal wat voor lekker land China kan zijn als het gaat om mensenrechten (kan ik dit wel online zetten, of mag ik dan nooit meer terugkomen?! Ik weet het niet..).
Toen was het tijd om naar Vietnam te gaan. Na een paar daagjes Hanoi, besloot ik samen met Margot en Cato het avontuur op te zoeken door een moped te huren en door het Noorden te gaan rijden. We negeerden het feit dat toch zeker 1 op de 3 mensen in Hanoi met flinke wonden en kneuzingen rondliepen ten gevolge van een scooterongeluk. Na een aantal dagen rijden door werkelijk waar de meest geweldige landschappen die ik ooit heb gezien (die kleur groen!), haalden de statistieken ons toch in.. Mijn twee metgezellen crashten in een bocht en we konden door naar het ziekenhuis. Oeps.. Echter, iedereen leeft nog, is nog (bijna) heel, en wij hebben met z’n drieën geconcludeerd dat het het allemaal meer dan waard is geweest.
Vervolgens ben ik op m’n dooie gemak met bussen richting het zuiden van Vietnam gereisd, om daar een vlucht naar huis te pakken. Wat een heerlijk gevoel om op Schiphol aan te komen en daar je moedertje, broer en liefste vriendinnetjes op je te zien wachten. Welcome home to me!